Çocuk kimdir? Kime çocuk denir? Hayır, hayır o kadar da basit değil. Zihninizden geçirmeye çalıştığınız çocuk kavramı o kadar da basit olmamalı! Bakın Halil Cibran bu soruya ne kadar da anlamlı bir yanıt vermiş:

Çocuklarınız sizin çocuklarınız değildir.

Onlar Hayat’ın kendine duyduğu özlemin oğulları ve kızlarıdır.

Onlar sizinle gelirler, ama sizden değil,

Ve onlar sizinle birlikte olsalar bile, yine de size ait değildirler.

Halil Cibran’ın ‘size ait değildirler’ diye tanımladığı bu çocuk bizim olsa ona neleri verirdik? ‘Neleri vermezdik ki!’ dediğinizi duyar gibiyim.

Bağlamından kopmasın diye bu soruya da Cibran’dan alıntı ile yanıt vereyim:

Onlara sevginizi verebilirsiniz, düşüncelerinizi değil;

Çünkü kendi düşünceleri vardır onların.

Onların bedenlerine bir ev sunabilirsiniz, ruhlarına değil;

Çünkü onların ruhları, sizin düşte bile ziyaret edemeyeceğiniz o geleceğin evinde yaşarlar.

Cemil Meriç’in “zalim ve kıyıcı bir gerçek” olarak kabul ettiği dünyaya asırlardır insanoğlu hükmediyor. Bu hükmediş, beraberinde inanılması güç savaşlara, kıyamlara ve tufanlara neden olmuştur. Sonu ölüm olan insanoğlunun zalim olması ne acı değil mi?

Peki, büyüklerimiz (!) bu onulmaz acıların yaşandığı ve en çok da acısını çocukların çektiği bu dünyayı birkaç günlüğüne, aylığına veya yıllığına sadece çocuklara bıraksalardı ne olur (du)! Aklıma gelenleri sıralayayım.

Yüksek enflasyon hatta enflasyon diye bir dertleri olmazdı.

Siyaset, parti, oy, başkanlık, demokrasi (sözde) kavramlarını çöpe atarlardı.

Bir topun peşinden 11 veya 22 kişi değil amansızca bütün çocuklar koşardı.

Nerelisin kardeş, memleket nere? gibi sorular hayatlarında olmazdı.

İzdivaç, boşanma, yemek, siyaset programlarının olmadığı bir teknolojiyle yaşarlardı.

Kredi, bankacılık, faiz, geçim derdi kavramlarını hayatlarına almazlardı.

Her şeyden önce ‘SINAV’ sözcüğü ve onu beraberinde getiren kurumlarla yaşamazlardı

Ne savaş, ne kavga, ne de kan olurdu!

Petrol için, yağ için kimse ölmezdi.

Su savaşları (!) yaşanırdı ama o da üstlerini ıslatmak için.

Bir lokma ekmeği ama’sızca paylaşan çocuklar dünyayı sınırlara bölmezlerdi.

Kimse kimseye vize, pasaport sormazdı.

İşe girmek için torpil aramazlardı. Çünkü hayatlarında ‘iş’ kavramı olmazdı.

Anneler yine kızardı ama çocuk eve oynamaktan geç geldiği için kızardı.

Hiçbir çocuk diğerinin ‘adamı (!)’ olmazdı.

Hiçbiri beynini diğerine kiralamazdı.

Onların dünyasında bütün -izm’ler yok olurdu (Kapitalizm, faşizm, Makyavelizm …)

Hiçbir çocuk miras için, para için, hırs için insan öldürmez, anne-babasını kesmezdi.

Muhtemelen bütün psikologlar işsiz kalırdı.

Küresel ısınma, gezegenlere seyahat, denizlere hükmetme, iklim değişikliği gibi kavramları hiç duymazlardı.

Emeklilik, ikramiye, maaş, fatura dertleri olmazdı.

Mahkemelerde adam kayırma, yalancı şahitlik olmazdı. Mahkemelere gerek kalmazdı.

4-5 yılda bir seçime gitmezlerdi. Yapacakları tek seçim futboldaki kale seçimleri olabilirdi.

… Bu üç noktayı da siz okurlara tamamlamanız için bırakıyorum …

NE YAZIK Kİ DÜNYAYI ÇOCUKLAR YÖNETMİYOR AMA BİR ZAMANLAR ÇOCUK OLANLAR YÖNETİYOR!

Doç. Dr. Bünyamin SARIKAYA Kimdir?

1987 yılında Muş ili Bulanık ilçesi Aşağıbüklü köyü doğumlu yazar ilk ve orta öğrenimini Muş’ta tamamladı. Lisans eğitimini Karadeniz Teknik Üniversitesi Türkçe Öğretmenliği bölümünde (2011), yüksek lisans eğitimini Yüzüncü Yıl Üniversitesi Türkçe Eğitimi bölümünde (2013), doktora eğitimini ise Atatürk Üniversitesi Türkçe Eğitimi bölümünde (2016) tamamladı. 2019 yılında Türkçe eğitimi alanında doçentlik unvanını almaya hak kazandı. Yazar şu anda Muş Alparslan Üniversitesi Eğitim Fakültesi Türkçe ve Sosyal Bilimler Eğitimi Bölümü Türkçe Eğitimi Anabilim Dalında öğretim üyesi olarak görev yapmaktadır. Yayımlanmış çok sayıda akademik çalışması bulunmaktadır. Evli ve iki çocuk babasıdır.